Historia marki polskiej rozpoczęła się w... Pszczynie

Emisja była formą pożyczki, jaką ludność polska udzielała Rzeszy i wspierała w wysiłku wojennym, a gwarantem spłaty był Zarząd Gubernatorstwa Warszawskiego, który zobowiązywał się wymienić marki polskie na niemieckie po cenie nominalnej.

Po raz pierwszy od powstania listopadowego na banknotach, którymi posługiwali się Polacy, znalazł się orzeł biały i to w złotej koronie. Kolekcjonerzy wyróżniają dwa rodzaje banknotów: jeden podpisany przez Zarząd Generał-Gubernatorstwa a drugi przez Zarząd Jenerał-Gubernatorstwa.

W kwietniu 1917 utworzono Polską Krajową Kasę Pożyczkową. Ludność polska odnosiła się do nowej waluty nieufnie, nie wierząc w niemieckie gwarancje.

Ciekawostką jest, iż zobowiązanie to zostało dotrzymane, ale stało się to w okresie wielkiej inflacji w Niemczech, dlatego finansowe skutki dla Polski były znikome. Wraz z odzyskaniem niepodległości 11 listopada 1918 roku nowo utworzone państwo polskie przejęło także Polską Krajową Kasę Pożyczkową. Traktowano ją jako instytucję przejściową, podtrzymano ważność banknotów Generalnej Guberni, jako prawnego środka płatniczego, a jednocześnie rozpoczęto emisję własnych banknotów, również marek polskich. Pierwszym banknotem wydrukowanym w niepodległej Polsce było 100 marek polskich z lutego 1919 roku.

W maju tego roku pojawiły się kolejne banknoty tej serii. Wykonano je dość prymitywnie i z tego powodu były masowo fałszowane. Szybko zdecydowano się na emisję II serii banknotów lepiej zabezpieczonych, która weszła do obiegu w sierpniu 1919 roku, obowiązywała do 1924 r., jednak inflacja wymusiła dodruk coraz wyższych nominałów.

Pod koniec 1923 roku inflacja przerodziła się w hiperinflację, a marka przestała być miernikiem wartości, gdyż 1 dolar był warty 10 250 000 marek polskich. Najwyższym inflacyjnym nominałem w historii Polski było 10 000 000 marek polskich wyemitowanych 20 listopada 1923 roku. Był to ostatni banknot Krajowej Kasy Pożyczkowej, wprowadzony do obiegu.

Dla porównania: 1 kg chleba w 1918 roku kosztował 6 marek, w czerwcu 1921 kosztował 75 marek, a w lutym 1923 roku już 2600 marek polskich. Ze względu na rosnącą inflację i tymczasowy charakter, marka polska była najkrócej obowiązującą walutą narodową w historii Polski. Banknoty nie są w stanach UNC, mają tylko przypominać o minionych czasach.