Agnieszka Galbierz: Słów kilka o uśmiechu

Obawa przed wirusem odebrała nam naturalne odruchy międzyludzkie, zastępując je alarmem o potencjalnym zagrożeniu płynącym od mijanego na ulicy człowieka. Niektórzy nawet stracili głos z obawy przed wymianą w powietrzu cząsteczek powietrza. Wirtualnie wciąż ślemy sobie nawzajem pakiet życzliwości w postaci uśmiechniętych emotek, ale w rzeczywistości jest z tym znacznie gorzej. Powiem więcej - dostrzegam raczej spojrzenia z serii: oskarżycielskich, oburzonych albo przestraszonych.

Pierwsza grupa stoi na straży porządku. W pełni honoruje zakazy i nakazy, które krzyczą z radioodbiorników, wylewają się wraz z hejtem z "internetów", są przekazywane z ust do ust za pośrednictwem telewizji. Widząc niesubordynowanych obywateli, którzy nie stosują się literalnie do tego, co zostało zakazane (tylko używają szarych komórek), niemal wkładają togę prokuratorską i prześcigają się w koncepcjach nowych, dotkliwych kar dla rwących się do wolności rebeliantów. Zakładając sportowy strój, musisz liczyć się z tym, że usłyszysz (nie wprost, możliwe, że za pośrednictwem internetu albo gdy dzielnicowy zapuka do twych drzwi) oskarżenie o działalność wywrotową i przyczynianie się do szkody społecznej.

Druga grupa to osoby oburzone każdym przejawem wyłomu wolnościowego obywateli. Wychodząc z domu w celu innym niż zakup maseczki ochronnej, rękawiczek, czy płynu antybakteryjnego, musisz liczyć się z tym, że ujrzysz twarz z dwoma pionowymi bruzdami pomiędzy brwiami, która całą siłą swojej mimiki, będzie chciała przekazać ci komunikat o braku rozsądku. Pozostaniesz potem przez czas jakiś na oburzonych ustach, które wygłoszą teorię, że to niedopuszczalne, że ona by tak nigdy, że jak zostań w domu to zastygnij i się nie ruszaj.

Przestraszonych natomiast poznasz po tym, że zmienią stronę ulicy, po której stąpasz. Rzucą ci jedno szybkie i ulotne spojrzenie. Ci, którym nie uda się przemknąć na przeciwległy kraniec drogi i będą zmuszeni minąć cię w znacznie mniejszej odległości, niż szerokość jezdni, staną się nagle jakby mniejsi, bardziej wątli, skurczą się w ramionach, przyspieszą kroku. Bo kto wie - może zechcesz ich zaatakować powitaniem albo co gorsza - smyrniesz ich pewnością swojego kroku.

Wracając do uśmiechu - łatwiej nam będzie przejść przez ten trudny czas, darząc się życzliwością, nawet jeśli jedynym jej zwiastunem, będą radosne oczy, zwrócone ponad maseczką w stronę innego przechodnia, ekspedientki w sklepie, czy sąsiada.