[Z HUMOREM] Całkowity zakaz jazdy rowerem po chodniku - będą ranni

Rowerzyści to specyficzna grupa społeczna. Mają swoje rowery i swoją rowerową modę, a nawet autorskie zasady poruszania się na drodze. Czasem naprawdę trudno przewidzieć, jak zachowa się człowiek na jednośladzie, który zbliża się w naszą stronę. Nie wiadomo czy można spokojnie iść przed siebie, czy lepiej uciekać. Do pewnego momentu ciągle borykałam się z tym dylematem, idąc chodnikiem, parkową alejką lub przechodząc przez przejście dla pieszych. Z czasem jednak udało mi się zaobserwować pewne charakterystyczne tendencje i zachowania. Na ich podstawie opracowałam poszczególne typy rowerzystów, które - gdy tylko zostaną dobrze rozpoznane - mogą nam posłużyć za znaki informacyjne lub ostrzegawcze. Polecam zapoznać się oraz zapamiętać, żeby i na siebie spojrzeć krytycznym okiem. W końcu większość z nas lubi czasem pojeździć na kole.

Typ 1. Bajkersi ze skejtparku

Rozpoznasz ich po wypasionych kaskach full face i oponach grubości węża strażackiego. Czasem po jezdni jadą slalomem, więc na wszelki wypadek lepiej zejść im z drogi. Plusem jest to, że rzadko jeżdżą po chodnikach, za wyjątkiem tych, które swoją konstrukcją i wyboistością przypominają trasę downhillową dla początkujących (chodnik na ul. 3 Maja jest pod tym względem naturalną kontynuacją znajdującego niedaleko skateparku). Nie stronią od przekleństw, zwykle poruszają się w grupach, a na ich rowery zrzucają się jednocześnie rodzice, dziadkowie i chrzestni.

Typ 2. Karina, rowerowa mama

Karina jedzie zwykle środkiem chodnika, a na siodełku z tyłu wiezie latorośl. Fakt podróżowania na rowerze z dzieckiem daje jej niezachwiane poczucie pierwszeństwa gdziekolwiek bądź. Nie zatrzymuje się, nie zsiada z roweru. Nie ustępuje pierwszeństwa innym matkom z dziećmi, a wręcz ochrzania je za to, że z wózkiem zajmują pół chodnika i Karina nie ma gdzie przejechać. Karina ciągle się śpieszy, dlatego jeszcze nie zdążyła kupić sobie dzwonka, ani zajrzeć do kodeksu ruchu drogowego.

Typ 3. Szycha spod monopolowego

Szycha spod monopolowego łamie przepisy już w chwili, gdy wsiada na rower. Jego pojazd w momencie ruszania wydaje różne zgrzytające dźwięki, uzupełnione o melodię stukających w reklamówce butelek. Ten sygnał ostrzegawczy powinien włączyć naszą czujność zwłaszcza, gdy jako piesi zbliżamy się do zakrętów. Szycha znalazł się w swoim życiu już na tylu zakrętach, że każdy kolejny pokonuje płynnie, nie oglądając się za siebie, a tym bardziej przed siebie.

Typ 4. Brawurowa Jola

Jola mogłaby trzymać sztamę z chłopakami ze skateparku. Nawet, gdy do wyboru ma gładką i pustą jezdnię, uparcie jedzie po krzywym i wąskim chodniku. Kierowcom samochodów nie ufa z zasady, a pieszym uprzejmie kłania się, podskakując przy okazji na wyboju, dzięki czemu jej pozdrowienie jest bardziej efektowne. Jola jest niesamowita, jeśli chodzi o grację wsiadania na rower - najpierw stopą przeciwną staje na jednym pedale i rozpędza się jak na hulajnodze, potem płynnie i bez najmniejszego zachwiania wskakuje na siodełko. Zsiadając robi to samo, w odwrotnej kolejności, sunąc przez chwilę na stojąco, niczym akrobatka. U Joli imponuje mi jeszcze, jak ona to robi, że zawsze wiezie ze sobą co najmniej jedną torbę z zakupami, a jak trzeba to nawet drobne AGD lub leżak na działkę. Naprawdę, pod tym względem chapeau bas. Niestety, gdy u Joli brawura weźmie górę, zjeżdża z chodnika i opanowuje jezdnię. Może wtedy, na przykład, próbować objechać rondo zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

Typ 5. Brunet wieczorową porą

Trudno go dostrzec, będąc zarówno pieszym, jak i kierowcą. Brunet nie wyróżnia się strojem, nie nosi odblasków i nie włącza świateł. Jest z natury tajemniczy i zaskakujący, dlatego na drodze zawsze wyłania się ni stąd, ni zowąd. Brunet nigdy nie zakłada kasku, by nikt go nie posądził o bycie blondynem lub łysym. Lubi jeździć na rowerze zwłaszcza wieczorami, gdy aura naturalnie dopasowuje się do jego typu urody.

Typ 6. Zwykły Łukasz

Łukasz zdawał swego czasu na kartę rowerową, ma prawo jazdy lub rodzice zwyczajnie nauczyli go, jak bezpiecznie poruszać się rowerem po mieście. Łukasz ustępuje pieszym tam, gdzie trzeba i stara się żyć w zgodzie z kierowcami samochodów. Przed przejściem dla pieszych schodzi z roweru, wieczorami jest widoczny i nie pcha się do parku w niedzielne popołudnie. Łukasz docenia powstające ścieżki rowerowe, ale przeżyłby, gdyby było ich mniej, a chodnik był zarezerwowany tylko dla pieszych.